سایت هات بت

ما روی عرشه عظیم کشتی نجات Geo Barents ایستاده ایم، جایی که صدها نفر در انتظار شروع یک زندگی جدید هستند.

قایق در زمان صبحانه در باری پهلو گرفت و با همراهی یک قایق پلیس از یک طرف و یک کشتی گارد ساحلی از سوی دیگر به بندر کشیده شد. و حدود یک ساعت بعد، مردم شروع به پیاده شدن کردند.

اولین آنها بسیار جوان، بیمار و مجروح بودند. سپس بقیه بچه ها را به پایین هدایت کردند.

به همه آنها در پایین باند آزمایش دما داده شد. سپس برخی از آن‌ها را در لباس‌های بزرگ کاغذی آبی که همه ما از کووید به یاد داریم، پوشاندند. صلیب سرخ ایتالیا به همه دمپایی و کفش هدیه داد.

اما این روند پیاده شدن، بدون تعجب، کند و پر زحمت است. دولت ایتالیا می خواهد هر کاری که می تواند انجام دهد تا افزایش چشمگیر ورود مهاجران به سواحل این کشور را کاهش دهد و در نهایت معکوس کند.

بنابراین معاینات سلامت زمان می برد. بعد از آنها بررسی های امنیتی، انگشت نگاری و مجموعه ای از موارد دیگر می آید. به ایتالیا خوش آمدید، اما تصور نکنید که ما آن را آسان می کنیم.

به همین دلیل است که ساعاتی پس از شروع این فرآیند، هنوز صدها نفر در ژئوبارنتس در حال آسیاب کردن باقی مانده اند – زمان کشته شدن اما به تدریج ناامیدتر، مضطرب و تحریک پذیرتر می شوند.

که وقتی موسیقی به صدا در می آید، آن را بیشتر چشمگیر می کند.

از سیستم PA در قسمت جلو، گونه های موتزارت ازدواج فیگارو می آید. و در کنار آن، ماتیا، یکی از کارکنان پزشکان بدون مرز (MSF)، در حال آواز خواندن است، دستانش را با ذوق تکان می دهد و از این اتاق پر از مردم التماس می کند که اپرا را در آغوش بگیرند.

ابتدا با گیجی به او نگاه می کنند. اما بعد از آن لبخند می آید، و چند کف زدن و خیلی زود مردم روی پاهای خود کف می زنند. ماتیا که اکنون کمی گوسفند است، تعظیم می کند.

کار کرده است. مردم اکنون لبخند می زنند و سپس، سایمون، پرستار بلژیکی که ترومپت خود را در دست دارد، می آید. او لبخند می زند و شروع به بازی می کند و واقعاً خوب بازی می کند. همه آن را دوست دارند.

در عرض 20 دقیقه، موسیقی از طریق سیستم پخش می شود – فکر می کنم پاپ مصری است – و مردم با هم می رقصند. هرگز فکر نکنید که موسیقی فوق العاده ترین قدرت را ندارد.

صف به آرامی حرکت می کند. حمدی که در ساعات بعد از نجات با او آشنا شدیم، می آید و سلام می کند. بالاخره نوبت او می رسد و ما راه او را می رویم. دوست او، السعدی، در گروه پشت سر قرار دارد.

حمدی از پله‌ها بالا می‌رود و منتظر می‌ماند تا او را جلو بخوانند. او هم مثل بقیه ماسک‌های جراحی دارد که توسط پزشکان بدون مرز صادر شده اما مقامات ایتالیایی آن را اجباری کرده‌اند، همراه با لباس‌هایی که هنگام سوار شدن به قایق به او داده‌اند.

کیت او شامل یک کلاه مشکی بود که همیشه از آن استفاده می کرد. اما پشت نقابش می توانم ببینم که دارد لبخند می زند.

او به کارکنان پزشکان بدون مرز مچ بند شماره گذاری شده را نشان می دهد که به همه بازماندگان داده شده است و آنها او را از لیست خود خط می زنند. و سپس به جلو می رود، از در خارج می شود و به سمت تخته باند می رود

او به من می گوید که خوشحال است، هیجان زده است و “احساس می کنم که در خانه هستم”. او مرد باهوشی است – چند زبانه و مدبر – و آنقدر تحقیق کرده است که بداند همه در ایتالیا – یا اروپا – از مهاجرانی مانند او استقبال نمی کنند.

او اصرار دارد: «اما این شانس من برای زندگی دوم است. “احساس خیلی خوبی دارم.”

بیشتر بخوانید:
چه کسانی به انگلستان مهاجرت کرده اند؟
در ماموریت نجات 600 نفر از قایق ماهیگیری

و با آن، او از تخته باند پایین می رود و در حالی که پایش اسکله را لمس می کند، به اروپا می رود.

صف پیش می رود، اما همیشه به کندی. تا ساعت 11 شب، پس از بیش از 14 ساعت پیاده شدن، هنوز صد نفر در کشتی ژئو بارنتس باقی مانده اند. آنها خسته به نظر می رسند و همچنین کارگران MSF.

این سفری شبیه هیچ سفر دیگری نبوده است – نجاتی که منابع کشتی و استقامت کارکنان MSF را که مجبور بودند با ایجاد یک کمپ موقت پناهندگان در دریا از بیش از 600 نفر مراقبت کنند، افزایش داده است.

حالا همه خسته اند. ممکن است وقت آن رسیده باشد که کمی موسیقی بگذارید.